සෙනෙහසකි එය හද පතුලක සැඟවුන.... II කොටස

අම්ම මොකද මෙතන? මම අම්මගෙන් ඇහුවා පුදුමයෙන්. අනේ නැහැ දුවේ මම මේ ළමයා වේදනාවෙන් වගේ ඉන්නවා දැකලා මෙතනින් යද්දී ඇවිත් බැලුවා විතරයි. ඒත් අම්මා දන්නවද මේ කවුද කියලා. මම අර එදා විස්තර කියපු බෝයි තමා මේ. හරි පුදුම හමුවීමක්. අපේ කතාව දිහා බලන් හිටිය ඒ බෝයි යන්තම් හිනාවක් දැම්ම. ජිවිතේ බොහෝ දේ අහිමි වුන මට ඔයාල වගේ ආදරෙන් ඉන්න පිනක් නැහැ එයා කියනවා. 

අඩුමතරමේ මට දැන් යන්නවත් තැනක් නැහැ. අනේ දරුවෝ ඕවා දැන් හිතන්න එපා. අපි මුලින් සනීප වෙලා ඉමු. අම්මත් යමු දැන් වාට්ටුවට. මම අම්මත් එක්ක ආයෙම ඇඳ ලඟට ආව. ඊටපස්සේ දවසේ අම්මව අසනීප අඩු නිසා ගෙදර එක්කන් යන්න අවසර ලැබුනා. ඒත් මම අර පිරිමි ළමයාව බලන්න පස්සෙත් ඇවිත් ගියා. එයාගේ පවුලේ විස්තර කිව්වා නිසා අපිට එහෙම නරකක් හිතුනේ නැහැ. ඒ නිසා තැනක් හොයාගන්නකල් අපි එයාට අපේ ගෙදර නවාතැන් දුන්න.

එයත් තමන්ගේ රස්සාවත් කරගෙන පාඩුවේ හිටිය. මමත් වෙනදා වගේම යාලුවෙක් වගේ එයා එක්ක හිටිය. ඒත් ඒ යහළුකම යටි හිතින් වෙන හැඟීමකට ඇරයුම් කරනවා වගේ මට නොතේරුනා නෙමෙයි. ඒත් මට වැඩිය තේරුමක් නැහැ ඒ ආදරයමද කියල. එයාට හිටියේ තාත්තයි කුඩම්මයි තව පොඩි මල්ලිලා දෙන්නෙකුයි. කුඩම්ම නිසා එයාට ගෙදර එපා වෙලා තමා එදා වහ බිලා තියෙන්නේ. මම අහන්නත් කලින් ඒ විස්තර එයා අම්මයි මමයි එක්ක කිව්වා.

ටික දවසක් යද්දී එයා කිව්වා අලුතෙන් නවතින්න තැනක් හොයාගත්ත කියල. ඒත් මම නම් එයා දුරස් වෙනවට ආස වුනේ නැහැ. ඒත් මට එපා කියන්නත් බැරි නිසා කමක් නැහැ කියල හිත හදාගන්න උත්සාහ කළා. එයත් හැමදාම වගේ මට මොකක්හරි කියන්න උත්සාහ කරනවා මට දැනුනා. ඒත් තාම නම් මොකුත් කිව්වේ නැහැ. ඒත් දවසක් එයා මට කිව්වා මුණ ගැහිලා කතා කරමු කියල. මමත් යමක් බලාපොරොත්තුවෙන් තමා ගියේ. මට කියන්න දෙයක් තියෙනවා.
කියන්නකෝ මම ආසාවෙන් කිව්වා. මට කෙනෙක් ගැන හැඟීමක් දැනෙනවා. ඒත් ඒක කියන්න තේරෙන්නේ නැහැ. ඔයා කෙලින්ම ඕක අහන්න එයාගෙන්. මම කිව්වා. එයත් මට කැමතියි වගේ. එයා පැතුම් ගොඩක් හිතේ තියන් කතා කරනවා වගේ මට දැනුනා. එහෙනම් වැඩේ ලේසියිනෙ. 
හරි ඉතින් කවුද ඒ කෙනා කියන්නකෝ....