Friday, May 13, 2016

සෙනෙහසකි එය හද පතුලක සැඟවුන.... II කොටස

අම්ම මොකද මෙතන? මම අම්මගෙන් ඇහුවා පුදුමයෙන්. අනේ නැහැ දුවේ මම මේ ළමයා වේදනාවෙන් වගේ ඉන්නවා දැකලා මෙතනින් යද්දී ඇවිත් බැලුවා විතරයි. ඒත් අම්මා දන්නවද මේ කවුද කියලා. මම අර එදා විස්තර කියපු බෝයි තමා මේ. හරි පුදුම හමුවීමක්. අපේ කතාව දිහා බලන් හිටිය ඒ බෝයි යන්තම් හිනාවක් දැම්ම. ජිවිතේ බොහෝ දේ අහිමි වුන මට ඔයාල වගේ ආදරෙන් ඉන්න පිනක් නැහැ එයා කියනවා. 

අඩුමතරමේ මට දැන් යන්නවත් තැනක් නැහැ. අනේ දරුවෝ ඕවා දැන් හිතන්න එපා. අපි මුලින් සනීප වෙලා ඉමු. අම්මත් යමු දැන් වාට්ටුවට. මම අම්මත් එක්ක ආයෙම ඇඳ ලඟට ආව. ඊටපස්සේ දවසේ අම්මව අසනීප අඩු නිසා ගෙදර එක්කන් යන්න අවසර ලැබුනා. ඒත් මම අර පිරිමි ළමයාව බලන්න පස්සෙත් ඇවිත් ගියා. එයාගේ පවුලේ විස්තර කිව්වා නිසා අපිට එහෙම නරකක් හිතුනේ නැහැ. ඒ නිසා තැනක් හොයාගන්නකල් අපි එයාට අපේ ගෙදර නවාතැන් දුන්න.

එයත් තමන්ගේ රස්සාවත් කරගෙන පාඩුවේ හිටිය. මමත් වෙනදා වගේම යාලුවෙක් වගේ එයා එක්ක හිටිය. ඒත් ඒ යහළුකම යටි හිතින් වෙන හැඟීමකට ඇරයුම් කරනවා වගේ මට නොතේරුනා නෙමෙයි. ඒත් මට වැඩිය තේරුමක් නැහැ ඒ ආදරයමද කියල. එයාට හිටියේ තාත්තයි කුඩම්මයි තව පොඩි මල්ලිලා දෙන්නෙකුයි. කුඩම්ම නිසා එයාට ගෙදර එපා වෙලා තමා එදා වහ බිලා තියෙන්නේ. මම අහන්නත් කලින් ඒ විස්තර එයා අම්මයි මමයි එක්ක කිව්වා.

ටික දවසක් යද්දී එයා කිව්වා අලුතෙන් නවතින්න තැනක් හොයාගත්ත කියල. ඒත් මම නම් එයා දුරස් වෙනවට ආස වුනේ නැහැ. ඒත් මට එපා කියන්නත් බැරි නිසා කමක් නැහැ කියල හිත හදාගන්න උත්සාහ කළා. එයත් හැමදාම වගේ මට මොකක්හරි කියන්න උත්සාහ කරනවා මට දැනුනා. ඒත් තාම නම් මොකුත් කිව්වේ නැහැ. ඒත් දවසක් එයා මට කිව්වා මුණ ගැහිලා කතා කරමු කියල. මමත් යමක් බලාපොරොත්තුවෙන් තමා ගියේ. මට කියන්න දෙයක් තියෙනවා.
කියන්නකෝ මම ආසාවෙන් කිව්වා. මට කෙනෙක් ගැන හැඟීමක් දැනෙනවා. ඒත් ඒක කියන්න තේරෙන්නේ නැහැ. ඔයා කෙලින්ම ඕක අහන්න එයාගෙන්. මම කිව්වා. එයත් මට කැමතියි වගේ. එයා පැතුම් ගොඩක් හිතේ තියන් කතා කරනවා වගේ මට දැනුනා. එහෙනම් වැඩේ ලේසියිනෙ. 
හරි ඉතින් කවුද ඒ කෙනා කියන්නකෝ....

Sunday, May 1, 2016

සෙනෙහසකි එය හද පතුලක සැඟවුන.... I කොටස

වැස්සත් එක්ක මම බස් නැවතුමට ආවේ සර්ට පින් දෙන ගමන් පන්තිය ඉක්මනට ඉවර කරපු නිසා. මුළු අහසම කළු වෙලා තාමත් නැහැනේ බස් එකක් පේන්නවත්. හයියෝ ඔන්න වහින්නත් පටන් ගත්තා.
එහෙම ඉන්නකොටම කවුද කොල්ලෙක් ඇවිත් මගේ ඇෙඟ් වැදුනා. කොහෙද හලෝ මේ යන්නේ? මම උත්තර දුන්නේ තරහින්. මොකද කුඩේත් තව ටිකෙන් අත්හැරෙනනවා මේ කෙනා නිසා. සොරි නංගී සොරි මගේ මුණ දිහා එයා බලද්දී
කොහේදෝ ඉඳලා ආව හුරුපුරුද්දක් මගේ හිතට දැනුනා. ඒත් මට ඒ ගැන තවත් හිතන්න වෙලාවක් වුනේ නැහැ බස් එකක් ආව නිසා. 
මම අනිත් දවසෙත් පන්ති ඇරිලා වෙනදා වගේ එද්දී එදා සිද්දිය මතක් වුනා. ඒත් ඉතින් කවුරු දන්නා කෙනෙක්ද මගේ විකාර සිතුවිලි ගැන මම මටම බැන ගත්තා.  හැමදාම අම්මා මම එනකල් මඟ බලන් ඉන්නවා ඇති. ඒ නිසා ඉක්මනට බස් එකට නගින්න හදද්දී මාව වැටෙන්න වගේ යද්දීම කවුද ඇවිත් මාව ඇතුලට තල්ලු කළා.
පස්සේ බලද්දී එදා අර  ඇෙඟ් වැදුන කෙනා නේද කියල.

මම අද නම් හිතාගත්තා අම්ම එක්ක විස්තරේ කියන්න. මොකද අපි දෙන්නට ඉන්නේ අපි දෙන්න විතරක් නිසා. තාත්තගේ හදිසි වියෝව වෙලත් දැන් අවුරුදු දෙකක් විතර ඇති. මම පොඩි කාලේ ඉඳන් තාත්ත එක්ක ඉන්න ආස වුනාට තාත්ත නැති වුනාට පස්සේ අම්ම එක්ක තමා ගොඩක්ම ලං වුනේ. කොහෙද ළමයෝ අද ගියේ අම්ම අහද්දී තේරුනේ ගෙදරට මම ඇවිල්ලා නේද කියල.
ඉන්නකෝ අම්මේ මම පොඩි කතාවක් කියන්න ඔයාට. කොහොමහරි මම අම්මට අර විස්තරේ කිව්වා. අම්මා වැඩි වෙනසක් පෙන්නුවේ නැති වුනාට මොකක්හරි දෙයක් හිතුනද කියලත් මට නොදැනුනා නෙමෙයි. ඒත් ඒ අම්මලාගේ හැටි වෙන්න ඇති කියල මම හිතුවා. 
අනිත් දවසේ අම්මට හොඳටම අසනීප වෙලා. ප්‍රෙෂර් වැඩි වෙලා. පන්ති යන එකත් මම නවත්තලා රෝහලේ නවතින්න වුනා. මම එහෙම ඉන්න ගමන් කල්පනා කලේ මොකද අම්මට එකපාරටම අසනීප වුනේ කියල. ඒත් විශේෂයක් හිතාගන්න බැරි වුනා. 

කොහොම වුනත් කවුද මන්ද වහ බීලා ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනත් තියෙනවා හැමෝම කලබලෙන් බලනවා අපි දැක්ක. හොයලා බලද්දී තමයි දැක්කේ අර ළමයා මට බස් නැවතුමේදී මුණ ගැහුණ. ඒ වෙලාවේ මට සැහෙන්න හිතට දුකක් ඇති වුනා. ඒත් බලන්න යන්නවත් විදියක් නැනේ. අම්මව තනියම වාට්ටුවේ දාල. අනික එයා වේදනාවෙන් ඉන්නේ. ඒ ළමයා ගෙදරින් සලකන්නේ නැහැ කියලලු වහ බිලා තියෙන්නේ. 
මට අනිත් අය කතා කරනවා ඇහුනා. අනිත් දවසට එලි වුනා. මටත් හරි නින්ද තිබුනේ නැහැ. මම අම්ම කෝ කියල බලද්දී පෙන්න නැහැ ඇෙඳ්. මම අම්මව හොයන ගමන් අර කොල්ල ඉන්න වාට්ටුව පැත්තට ගියා. මෙන්න පුදුම දෙයක්...