වාරයක් පාසාම දුරකථනය දෙස බැලුනේ කුමන හේතුවක් නිසාද කියා හිත ඇසුවේ නැත. කතා කරන්න කැමති කෙනාගේ අංකය මා ලඟ නැත. ඉල්ලීමට ද හිත නොදෙන්නේ කුමක් සිතාවිදැයි මා නොදන්නා නිසාය.
ඔහුත් මාත් කලක පටන් සමාජ ජාලයේ මිතුරන් වීමු. එනමුත් හිතට නැගෙනා වාර ගණන දැන් දැන් වැඩි වෙමින් ඇත.
උසස් පෙළ අමතර පන්තිද හෙටට යෙදී ඇත. ඒ සඳහා සූදානම් විය යුතුය.
"ආ නිමාලි දැන්ද ආවේ"යැයි කියමින් මගේ මිතුරිය පැමිණියේ තවත් අලුත් මිතුරෙකුද අපට හඳුන්වා දෙමින්ය.
ඔහු නමින් පැතුම් ය. අහිංසක පෙනුමින් යුත් ඔහු සාමාන්‍ය පවුලක ළමයෙකි. මුල් දින කිහිපයේ වැඩි කතාවක් නොමැතිව හිඳි ඔහු මාගේ මිතුරිය අපේ සබයට එක්කාසු කරගත්තේ බලෙන්‍ ය.
පන්ති වැඩ අතපසු වුවද අන්තර්ජායේ සැරිසරන එක අමතක නොවෙනා දෙයකි. මාගේ හිතේ රැඳි මිතුරාද මට පෙම් කරතැයි නිශ්චිත හැඟීමක් නොවුයෙන් පුරුද්දට වාගේ සමාජ ජාලවල සිටියා මිසක ආසාව අඩුව යමින් තිබිණි.
මා සිතුවේ වෙනදාටත් වඩා ඉගෙනීම් කටයුතු සදහා හිත යොදවනා එක වඩාත් යෝග්‍ය වනු ඇති බවයි.
මේ කාලය වනවිට පැතුම් මාගේ විස්වාසය දිනාගත් අයෙක් වී තිබුණි. එනමුත් ඔහුගේ බැල්මේ කුමක්දෝ නොකී දෙයක් ඇතැයි විටෙක හැඟුණි.
ඔහු දිනක් මට කෙටි පණිවිඩයක් එවා කියා තිබුනේ මා සමඟ දිග කතාවක් කීමට අවැසි බවකි.
ඉන්පසු ඔන්ලයින් පැමිණි ඔහු ජිවිතේ අහිමි වූ පළමු ආදරය ගැන පැවසීය.
එය ඇසීමෙන් පසුව මා හට ඔහුගේ ආදරයේ තරම් වැටහුණු අතර අපගේ හිතවත්කම්ද වැඩිවිය.
අපගේ උසස් පෙළ විභාගයද අවසන්ව විවේකීව නිවසටව හිඳිනා කාලය පැමිණි අතර දිනක් පැතුම් මා හට ඔහු කැමතිබව කිවේය.
මාගේ අන්තර්ජාල මිතුරා මට කිසිදා ඔහුගෙන් කැමැත්ත ඇතිදැයි නොකීවේය . මා පැතුම් හා ආදරෙන් බැඳුණි. කිසිදා හරි තීරණයක් නොකියූ මාගේ ඔන්ලයින් යාලුවා වන නිලංග ආදරය පසුව පැවසුවත් එය ප්‍රතික්ෂේප කර මාගේ පෙමවතා හඳුන්වා දුන්නෙමි.පසු දිනෙක මා ඔහුට පැතුම්ගේ හා මගේ විවාහයට ආරාධනා කළෙමි.
"ඔයා අනිත් දවසේ ඉඳන් අලුත් ඉන්ග්ලිෂ් පන්තියට යන්න ලෑස්ති වෙන්න ඕනි" අම්මා කියුවේ කෝපයෙන් නොවුවද තදින් බව මට වැටහීණ. "ඒත් එදාට මම ආසම tv program එක යන්නෙත් පන්ති වෙලාවටමනේ" මම මුවින් නොකීවද සිතෙන් කල්පා කලෙමි.
එනමුත් පන්තියට දින ලං වෙත්ම මා හට නොයා බැරි තරමටම ගෙදරින් උපදෙස් ලැබෙමින් තිබුණි. තවද එම පන්තියට මා යාමට අකමැති වුයේ එහි වැඩි දෙනෙක් ළමුන් මට වඩා වයසින් බාල අය වීමයි. රූපවාහිනී වැඩසටහන ගැන තිබුණු කැමැත්ත මා යටපත් කරගෙන අනිත් දවසේ පන්තියට ගියෙමි.
එහිදී එතරම් විශේෂයක් නොවූ අතර දෙවැනි දින හදිසියේම පන්ති පැවැත්වුයේ නැත. පන්ති නැති වුයේ එහි සර්ගේ මිස් පන්තිය පටන් ගන්නාවිටම අසනීප විම නිසාය.
මට එහිදී සිදු වුනේ පුදුම අකරතැබ්බකි. වෙනදාට ගෙදරින් මා පන්ති අවසන්ව එක්කාගෙන යාමට එන නිසා බසයේ යාමට සල්ලි ගෙන එන්නට මා හට උනන්දුවක් තිබුනේ නැත. පන්ති නැති වූ දින මට ගෙදර එන්නට වුයේ යහළුවෙක්ගේ සල්ලි ඉල්ලාගෙනය.
කෙසේහෝ මා ගෙදර ආ විට අම්මා හා තාත්තා කලේ එක්ව මා හට දොස් කීමයි. ඒ හදිස්සියකටවත් සල්ලි ගෙනගොස් තිබුනේ නැති නිසාය. මට ද පන්තිය ගැන යටපත්ව තිබූ අකමැත්ත නැවත හිතට ආව නිසා අම්මලාට මමද කෝපයෙන් කිව්වේ " මට ඕනිනම් පමණක් මා පන්තිය සඳහා යන බවය".
එවිට තාත්තා " මේ ළමයින්ට අප සියල්ල කර දුන්නත් ඔවුන්ට ඒ ගැන හැඟීමක් නැතියි" කියා කෝපයෙන් කියුවද ඒ වදනින් මගේ සිත සලිත විය. ඉන්පසු මට මහත් පසුතැවිල්ලක් සිතුනි. නින්දට යන තුරා තාත්තාට මුහුණ නොදී උන්නෙමි. පසුව නින්දට පෙර මාපියන් වඳින්නට ගොස් තාත්තාගෙන් කියූ වදන් වලට
හඬමින් සමාව ගතිමි.
ඉන් මාස කිහිපයකට පසු එම පන්තිය නැවත්වීමට සර්ට සිදුවිය. ඒ අනිත් ළමුන් බොහෝ දෙනා නොපැමිණීම හේතුවෙනි.
