එනමුත් පන්තියට දින ලං වෙත්ම මා හට නොයා බැරි තරමටම ගෙදරින් උපදෙස් ලැබෙමින් තිබුණි. තවද එම පන්තියට මා යාමට අකමැති වුයේ එහි වැඩි දෙනෙක් ළමුන් මට වඩා වයසින් බාල අය වීමයි. රූපවාහිනී වැඩසටහන ගැන තිබුණු කැමැත්ත මා යටපත් කරගෙන අනිත් දවසේ පන්තියට ගියෙමි.
එහිදී එතරම් විශේෂයක් නොවූ අතර දෙවැනි දින හදිසියේම පන්ති පැවැත්වුයේ නැත. පන්ති නැති වුයේ එහි සර්ගේ මිස් පන්තිය පටන් ගන්නාවිටම අසනීප විම නිසාය.
මට එහිදී සිදු වුනේ පුදුම අකරතැබ්බකි. වෙනදාට ගෙදරින් මා පන්ති අවසන්ව එක්කාගෙන යාමට එන නිසා බසයේ යාමට සල්ලි ගෙන එන්නට මා හට උනන්දුවක් තිබුනේ නැත. පන්ති නැති වූ දින මට ගෙදර එන්නට වුයේ යහළුවෙක්ගේ සල්ලි ඉල්ලාගෙනය.
කෙසේහෝ මා ගෙදර ආ විට අම්මා හා තාත්තා කලේ එක්ව මා හට දොස් කීමයි. ඒ හදිස්සියකටවත් සල්ලි ගෙනගොස් තිබුනේ නැති නිසාය. මට ද පන්තිය ගැන යටපත්ව තිබූ අකමැත්ත නැවත හිතට ආව නිසා අම්මලාට මමද කෝපයෙන් කිව්වේ " මට ඕනිනම් පමණක් මා පන්තිය සඳහා යන බවය".
එවිට තාත්තා " මේ ළමයින්ට අප සියල්ල කර දුන්නත් ඔවුන්ට ඒ ගැන හැඟීමක් නැතියි" කියා කෝපයෙන් කියුවද ඒ වදනින් මගේ සිත සලිත විය. ඉන්පසු මට මහත් පසුතැවිල්ලක් සිතුනි. නින්දට යන තුරා තාත්තාට මුහුණ නොදී උන්නෙමි. පසුව නින්දට පෙර මාපියන් වඳින්නට ගොස් තාත්තාගෙන් කියූ වදන් වලට
හඬමින් සමාව ගතිමි.
ඉන් මාස කිහිපයකට පසු එම පන්තිය නැවත්වීමට සර්ට සිදුවිය. ඒ අනිත් ළමුන් බොහෝ දෙනා නොපැමිණීම හේතුවෙනි.
ම්ම්ම්ම්
ReplyDelete